اردو پشت دروازه های دمشق/درخواست اتحادیه عرب برای پیوستن دوباره سوریه به این اتحادیه

به گزارش نگاه نو، شاید کمتر جریانی را می توان در آغاز بحران سوریه در بین محافل سیاسی و رسانه‌ای کشورهای  منطقه وجهان یافت که از آغاز بحران این کشور نسبت به ارزیابی و همچنین پیش بینی نتایج آن واقع بینانه بر اساس مولفه های درست رفتار کرده باشد.

رویدادهای سیاسی و اعتراضات مسلحانه در سوریه و بعد از آن پیوستن بیش از ۲۵۰ گروه تروریستی به آن که مهمترین آن داعش و النصره بود، تقریباً همه جریان ها و دولت ها را به این باور رسانده بود که کار سوریه و بشار اسد رئیس جمهور این کشور تمام است.

در آن زمان شاید پیش بینی استقامت و پایداری سوریه برای هرکسی آسان نبود یا بهتر بگوییم کمتر جریانی درک واقعی از مناسبات سیاسی و رویدادهای میدانی و شاخصه های قدرت منطقه ای محور مقاومت داشت.

تا آنجا که حتی برخی از گروه‌های مقاومت اسلامی در فلسطین نیز در ارزیابی‌های خود دچار اشتباه آشکار و بعضاً نابخشودنی شدند.

هرچند این گروه ها بعد از گذشت چند سالی به اشتباهات خود پی بردند و  مسیر درست را در پیش گرفتند.

شتاب در ارزیابی نسبت به تحولات سوریه آن هم در آغاز بحران، بسیاری از جریان های سیاسی و مقام های کشورهای جهان را به اشتباه انداخت و از این رو به اتخاذ مواضع نادرست روی آوردند.

حتی در داخل سوریه نیز برخی از افکار عمومی تصور می کردند، آنچه که در حال اتفاق افتادن است یک انقلاب عربی است و بنابراین برخی از جریان های روشنفکری و معارضان نیز به این موج نآرامی‌ها پیوستند.

همه چیز به نفع گروههای تروریستی پیش می‌رفت و حتی داعش تا نزدیک کاخ های بشار اسد و تا مرکز دمشق هم آمده بود.

تا آنجا که این موضوع و شایعه مطرح شد که روس ها به رییس جمهور سوریه پیشنهاد دادند تا به روسیه برود!

اینجا بود که بیشتر کشورهای عربی سفرای خود را از سوریه فراخواندند و حتی اتحادیه عرب نیز با ماندن سوریه در این اتحادیه مخالفت کرد.

برخی از مقام های سوریه که البته تعداد آنها اندک‌ بود، با همین ارزیابی اشتباه و غلط به کشورهای عربی پناهنده شدند.

این نوع نگاه به ارزیابی ها ادامه داشت تا آنکه معادله به طور کلی تغییر کرد.

نخست اینکه توصیف آنچه در سوریه اتفاق افتاد با عنوان انقلاب عربی برای همه مشخص شد که یک توصیف اشتباه و نادرست است.

بعد از آن هم تکمیلی مقاومت اسلامی و نقش راهبردی تهران در مدیریت تحولات سوریه در کنار مقاومت ارتش و مردم این کشور و نیز ایجاد آگاهی جدید برای افکار عمومی و معارضان، معادله های جدیدی شکل گرفت.

آمریکایی‌ها نیز دقیقاً نگران همین معادله بودند. چون به خوبی می‌دانستند که سوریه اگر از این بحران جان سالم به در ببرد دیگر سوریه قبلی نیست و به مراتب قدرتمندتر شده است و این به این معناست که وقتی نمیتوانند بازوهای مقاومت را از بین ببرند به طور کلی توانایی رویارویی با ریشه  اصلی آن را نخواهند داشت.

اینجا بود که برخی از کشورهای عربی بار دیگر برای روابط با دمشق دست دراز کردند و اماراتی ها اولین کشوری بودند که برای بازیابی روابط خود با دمشق پیشگام شدند.

بعد از مدتی تلاش ها برای انزوای سیاسی سوریه به شکست انجامید و چند روز گذشته وزیر خارجه الجزایر برای دعوت از سوریه به منظور پیوستن به اتحادیه عرب به دمشق رفت.

بی تردید همانطور که شکست نظامی و میدانی سوریه ناکام ماند، تلاش برای انزوای سیاسی این کشور نیز شکست خورد و روزهای آینده شاهد آن خواهیم بود که کشورهای دیگری پشت دروازه های دمشق اردو بزنند.