مقتدا صدر از راهبرد خیابان به دنبال چیست؟

به گزارش نگاه نو، با گذشت ماهها از تاریخ مقرر برای تشکیل دولت در عراق هنوز سیاستمداران عراقی راه به جایی نبرده اند. عراق، امروز با بن بست در تشکیل دولت مواجه است و فرایند تشکیل دولت را به یک بحران سیاسی تبدیل کرده است. با کناره گیری جریان صدر این انسداد سیاسی تشدید شد.

مقتدا صدر رفتاری پرتناقض و بدون ثباتی دارد، گاهی با عربستان، گاهی با اردن و گاهی در مقابل دولت های مختلف و گاهی نیز ضد ایران عمل می کند و با وجود این تناقضات، نمی توان تجزیه و تحلیل خاصی از شخصیت مقتدا صدر ارائه داد.

صدر با وجود پایگاه اجتماعی مردمی یک مهره سیاسی سنگین است که با خروج از فرایند تشکیل حکومت، کار را برای سایر جریان های شیعی سخت نمود و به نوعی خود را مبرا از شکست های پیش رو دانست.

به گزارش منابع عراقی، هزاران تَن از طرفداران جریان صدر طبق قرار هماهنگ‌ شده بین خودشان، از صبح دیروز شنبه اقدام به حرکت به سمت منطقه سبز بغداد کردند و در مسیر خود، موانع بتنی که جهت جلوگیری از یورش تظاهرات کنندگان وضع شده بود را کنار زدند.

تظاهرات کنندگان با کنار زدن موانع به دروازه‌های منطقه سبز رسیدند. نیروهای امنیتی که وظیفه تامین امنیت منطقه سبز را برعهده دارند، اقدامی در منع ورود معترضان و برداشتن موانع بتنی توسط آنها انجام نداده و تقریبا نظاره‌گر اوضاع هستند. همزمان افراد بسیار دیگری منسوب به جریان صدر در میدان التحریر بغداد تجمع کردند.

ظاهرا خواسته معترضین که در شبکه‌های اجتماعی منسوب به جریان صدر منتشر شده، عدم تشکیل دولت توسط محمد شیاع السودانی نامزد چارچوب هماهنگی است بعلاوه آنکه معترضین خواستار بررسی سابقه السودانی توسط دستگاه قضایی هستند و به نظر میرسد هدف اصلی جریان صدر این بار تظاهرات علیه دستگاه قضایی است.

در حال حاضر چند پرسش درباره جریان صدر مطرح است؛ اولویت کنونی مقتدا صدر چیست؟

تثبیت قدرت در درون عراق، کنترل جریان های شیعی و تولد بیت شیعی جدید یا مخالفت با گفتمان آمریکایی و تحولات منطقه؟

آیا صدر تحت تاثیر فشار کشورهای حوزه خلیج فارس مبنی بر جداسازی شیعیان ولایی و وابسته به ایران و مقاومت از شیعیان سیاسی و مشروعیت بخشی به گروه دوم قرار میگیرد و مسیر استقلال سیاسی خود را در تقویت راهبرد حوزه های خلیح فارس پیش میبرد؟

آیا هدف نهایی مقتدی صدر جایگزین شدن با آیت الله سیستانی و کنار زدن بیت نجف است؟

مقتدا صدر را نمیتوان به جریانی بیرونی و دشمن و یا عبری عربی منتسب کرد و همچنین با توجه مبنا بودن گفتمان ضد آمریکایی جریان صدر علی الظاهر از عامل آگاهانه دشمن بودن در مواجهه با جریان مقاومت و شیعی به دور است. به نظر میرسد در پس همه اختلافات موجود میان گروههای شیعی همچنان اصل بر تقویت همدیگر است.

 معرفی السودانی به عنوان نخست وزیر نتیجه مطلوب احزابی چون صدری ها نیست. السودانی یکی از حامیان حشد شعبی است و رابطه حسنه ای با رهبران بسیج مردمی دارد. صدر در خطی مشی های سیاسی خود، نخست وزیری را به صلاح کشور می داند که مستقل از نیروهای مسلح باشد. حمله پیروان مقتدا صدر به پارلمان عراق برای جلوگیری از نخست وزیری السودانی نایید این ادعا است.

راهبرد اصلی و رمز قدرت مقتدا صدر با توجه به قدرت بسیج مردمی که دارد، کشاندن مردم به خیابان هاست و در این راهبرد بسیار موفق است. این ابزار همیشه هم مسالمت آمیز نبوده و بنابر تجربه ها و تاریخ به خشونت انجامیده و بر خلاف توییت های صدر مبنی بر حفظ آرامش، ابایی از ارعاب و حذف فیزیکی مخالفان خود ندارد و در نهایت به دنبال اقتدار تام تمام به عنوان بیت شیعی است.

 عراق تا پس از سقوط صدام اولین بار است که در طول عمر دولت عراق جریان شیعی دولت سیاسی را به نحوی رهبری میکند. اجماع کنونی شیعیان نیز در طول سالهای پس از سقوط صدام اولین بار اینطور انجام میشود که در نهایت السودانی به عنوان گزینه مطرح شد.

سناریو یورش به پارلمان نشان میدهد که صدر از پارلمان عراق و نه ساحت سیاسی عراق استعفا داده بود و به دنبال تصفیه حساب سیاسی است که در نهایت به دنبال ابقای مصطفی الکاظمی به مدت نامعلوم است تا بتواند افراد و سیاست های خود را تثبیت کند. همراهی الکاظمی ها با صدری ها در فتح پارلمان موید این راهبرد و سناریو است.

کناره گیری جریان صدر از روند تشکیل دولت راه را برای کارشکنان سیاسی باز نمود که به دنبال تفرقه و ایجاد بی اعتمادی میان احزاب شیعی بودند.

آرایش سیاسی جریان های سیاسی عراق پس از معرفی السودانی به احتمال زیاد بدین شکل است که گزینه دیگری معرفی شود و بحث برگزاری مجدد انتخابات از سوی جریان صدر تهدیدی بیش نیست.

 صدر تمام تلاش خود را میکند که دست حشد شعبی را در عراق ببندد. مقتدی صدر آنها را رقیبی برای خود میداند.