نگاهی به رفتارهای متناقض اردوغان در سیاست خارجی

به گزارش نگاه نو، یک منبع آگاه به رسانه ها خبر داد که قرار است، محمد بن سلمان ولیعهد سعودی در بیست و دوم ماه جاری به منظور دیدار با رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه به این کشور سفر کند.

به نظر می‌رسد که پیش‌زمینه‌های این سفر و برنامه‌ریزی آن از مدتها پیش و در دیدارهای مختلف دو طرف در ریاض و آنکارا فراهم شده است و به احتمال زیاد آمریکایی‌ها نیز در ساماندهی چنین دیداری با توجه به تحولات کنونی منطقه نقش داشتند.

بویژه اینکه قرار است جو بایدن رئیس جمهور آمریکا نیز در سفر به منطقه دیداری از عربستان سعودی داشته باشند.

موضوعی که این سفر را برجسته می کند شخص بن سلمان یا اردوغان نیست، ماجرای جمال خاشقجی روزنامه نگار مخالف سعودی است که در کنسولگری عربستان در استانبول توسط نیروی امنیتی عربستان کشته شد و به تیرگی و‌ کدورت روابط آنکارا و ریاض تبدیل شد.

 بنظر می رسد که با این دیدار بده بستان هایی درباره نادیده گرفتن این موضوع بین ترکیه و عربستان انجام شده است.

این در حالی است که در آن زمان رجب طیب اردوغان واکنش تندی به این موضوع نشان داد و حتی در اجلاسی که در آن زمان بین رهبران جهان برگزار شد با سردی با  بن‌سلمان برخورد کرد. نوع رفتار اردوغان، حاشیه مهمتر از متن کنفرانس شد.

تحلیلگران و ناظران سیاسی که درک درستی از رفتار و رویکرد اردوغان و تجربه های گذشته وی داشتند در همان زمان نیز به‌خوبی دریافتند که واکنش اردوغان یک واکنش تاکتیکی و برای امتیازگیری از سعودی ها است. برای او‌ اصل موضوع کشته شدن خاشقچی اهمیتی نداشت. او‌ به دنبال فرصتی برای امتیازگیری سیاسی بود.

رفتارهای اردوغان در اجلاس داووس که این اجلاس را در اعتراض به سخنان شیمون پرز رئیس وقت رژیم صهیونیستی ترک کرد، هنوز بعنوان یک نمونه تناقض آشکار در ذهن افکار عمومی جهان باقی مانده است.

سومین اجلاس را ترک کرد و از سوی دیگر در همان زمان با رژیم صهیونیستی مانور نظامی مشترک برگزار کرد و همزمان نیز کنسولگری اسرائیل در آنکارا فعالیت داشت.

 وی چندی پیش با رئیس رژیم صهیونیستی دیدار کرد. تقریبا برای همه افکار عمومی جهان مشخص شده است که رفتارهای اردوغان مملو از تناقض ها در سیاست خارجی و داخلی ترکیه است که بخشی از آنها مصرف داخلی دارد و بخشی به توهمات و تلاطم تصمیم گیری های حزب عدالت و توسعه مربوط است.

اردوغان تلاش کرده و می کند تا از هر رویداد منطقه‌ای برای مصرف داخلی و تضمین حیات سیاسی خود و حزب متبوعش استفاده کند و این موضوع در مورد بحران سوریه نیز وجود داشت و همین انگیزه به دخالت های ترکیه در لیبی و شمال آفریقا انجامیده است.

تمام انگیزه و امید اردوغان از این گونه رفتارها، پیوستن به اتحادیه اروپا و احیای قدرت و توهم امپراتوری عثمانی با بازیگری فعال در تحولات منطقه ای است که به نظر می‌رسد با شرایط جدید منطقه ای، تحقق این رویا بیش از گذشته سخت تر شده است.