ماه عسلِ رهبران اوکراین با غرب دوام نمی آورد

به گزارش نگاه نو، آتلانتیک در مطلبی در این خصوص به نکاتی اشاره کرد که در ادامه می آید:

۱. پاسخ شگفت انگیز غرب به تجاوز روسیه، اشتباه محاسباتی پوتین را تایید می کند که در تضاد کامل با رویکردی است که غرب در حملات قبلی روسیه به گرجستان در سال ۲۰۰۸ و اوکراین در سال ۲۰۱۴ در پیش گرفت. بی میلی اروپایی ها و غرب به واکنش جدی در تجاوزات گذشته، مطمئنا بر محاسبات روسیه تاثیر گذاشته بود.

۲. جنگ ماه ها به طول انجامیده و هیچ نشانه ای از توقف آن در دست نیست. با این حال، همانطور که استراتژیست بریتانیایی لارنس فریدمن می گوید: می توانید خطوط کلی آنچه روسیه می خواهد را در سخنرانی پوتین در ۹ می شناسایی کنید: حفاظت از کریمه و تضمینی از آنکه اوکراین میزبان تسلیحات هسته ای در خاک خود نخواهد بود.

۳. دور از انتظار است که اوکراین به هرگونه امتیاز ارضی تن دهد. بنابراین همچنان به متحدان غربی خود برای حمایت فشار می آورد. با این حال، آنچه اکنون اوکراین می‌خواهد، حمایتی است که نه تنها برای مقاومت در برابر پیشرفت‌های روسیه، بلکه برای پس گرفتن قلمرو و دوئل با توپخانه قدرتمند روسیه به آن نیاز دارد. دولت بایدن نسبت به ارائه این کمک ها بی میل است و به سختی می توان متصور بود که دیگر کشورها کاسه داغ تر از آش شوند.

۴. هزینه های اقتصادی جنگ به طور جدی سیاست گذاران آمریکایی و دیگر کشورهای غربی را نگران کرده است. تورم منطقه یورو به ۸.۱ درصد رسیده در حالی که در ایالات متحده، تورم به بالاترین حد چهار دهه اخیر رسیده است. اقتصاددانان برجسته نگران یک رکود در سال آینده هستند.

۵. جنگ اوکراین با پیامدهای اقتصادی آن زمینه را برای ظهور عوام گراها (پوپولیست ها) آماده می کند. انتخابات اخیر در کلمبیا، فرانسه، استرالیا و آلمان چالش‌های پیش روی هر دو حزب فعلی و جریان اصلی را نشان می دهد.

۶. به این ترتیب گفتگوهای اوکراین با حامیانش سخت و سخت تر می شود. چه بسا اوکراین برای واگذاری برخی از مناطقش تحت فشار قرار بگیرد. شکایت های رهبران غربی افزایش خواهد یافت.

۷. پوتین نباید چندان خوشحال باشد. تحریم هایی که بر کشورش وضع شده همچنان باقی خواهند ماند. اگرچه روسیه ممکن است به دستاوردهای جزیی برسد اما جایگاه راهبردی اش بهبود نخواهد یافت.

۸. اگرچه آتش بس در اوایل پاییز ممکن است یک توافق قابل قبول نهایی برای اوکراین نباشد اما به کشور اجازه می دهد تا دفاع خود را در شرق جایی که قدرت روسیه در آنجا چیره است، تقویت و بازسازی کند. چنین تواقفی حتی به خود واحدهای نظامی روسیه نیز اجازه می دهد تا به رهبران خود فشار آورند. آتش بس حتی اگر موقت باشد مورد استقبال رهبران غربی قرار خواهد گرفت.