اسرائیل پس از ۷ اکتبر چگونه خواهد بود؟

به گزارش نگاه نو، رسانه فارن افرز در مقاله ای به تحلیل وضعیت تل آویو پس از عملیات ۷ اکتبر پرداخت و نوشت: جنگ در غزه، احتمالا گرایش راستگرایانه در این کشور را تقویت خواهد کرد.

۱۲. در دهه ۱۹۸۰، وقوع دو منازعه مهم موجب شد که اسرائیلی‌ها، بیش از پیش خودشان را با هویت راستگرا بشناسند: جنگ سال ۱۹۸۲ و انتفاضه اول که در سال ۱۹۸۷ آغاز شد.

این چرخش در ارقام نظرسنجی‌های آن زمان نیز نمایان است: در سال ۱۹۸۱، پژوهشگران با یک نظرسنجی دریافتند که در میان جمعیت یهودی اسراییل (تقریباً هیچ نظرسنجی عمومی شامل عرب‌ها در این زمان وجود نداشت)، ۳۶ درصد از پاسخ‌دهندگان گفتند که قصد حمایت از یک حزب راست‌گرا را دارند. تا سال ۱۹۹۱، این نسبت جمعیت که خود را با هویت راست معرفی می‌کردند، به حدود نیمی از کل اسرائیلی‌های یهودی رسید.

۱۳. با این حال، در انتخابات سال ۱۹۹۲، رهبر حزب کارگر، اسحاق رابین، در یک کارزار انتخاباتی با شعار پیشبرد فرآیند صلح با فلسطینیان، برنده شد و به نظر ‌رسید که این پیروزی با نتیجه مورد انتظار ناشی از تاثیر جنگ و نزاع بر تقویت گرایش های راست در تضاد قرار دارد.

برخی تحلیلگران بعدها نتیجه گرفتند که شاید استفاده فلسطینی‌ها از زور در انتفاضه اول به حمایت اسرائیلی ها از صلح و کابینه های صلح‌جو در اسراییل کمک کرده باشد اما انتفاضه اول بسیار کمتر از جنگ‌های بعدی، خشونت‌آمیز بود.

فلسطینی‌ها عمدتا از تاکتیک‌های نافرمانی مدنی استفاده می کردند و درگیری های سبک هم بیشتر به مناطق اشغالی محدود می شد. همچنین انتخابات ۱۹۹۲ ۱صآخرین باری بود که اسرائیلی‌ها پس از هر گونه منازعه با فلسطینیان به احزاب چپ رأی دادند.

۱۴. انتفاضه دوم یک تاثیر تقریباً فوری بر روی رای دهندگان اسرائیلی داشت. با این‌که کابینه اسراییل به رهبری اسحاق رابین با سازمان آزادی‌بخش فلسطین به رهبری یاسر عرفات، پیمان اسلو را امضا کرد، تندروهای دو طرف، به سرعت این فرآیند را ناکار کردند.

بین سال‌های ۱۹۹۳ و ۱۹۹۵، گروه‌های مبارز فلسطینی، ۱۴ عملیات استشهادی در اسرائیل اجرا کردند؛ در سال ۱۹۹۴، باروخ گلدشتاین، یکی از شهرک نشینان تندروی یهودی، ۲۹ نمازگزار مسلمان را در حبرون به شهادت رساند. سپس، در نوامبر ۱۹۹۵، خود اسحاق رابین در یک راهپیمایی به نفع صلح در تل آویو به دست یک صهیونیست افراطی اسرائیلی ترور شد.

۱۵. بسیاری از تحلیلگران اسرائیلی و حتی مذاکره کنندگان پیشین بر این باورند که ترور رابین، فرآیند صلح را نابود کرد: رابین، فرایند صلح را به مسئله محوری و اصلی دوران رهبری خود تبدیل کرده بود و از شخصیت سیاسی لازم برای همراه ساختن بخش‌های قابل توجهی از مردم اسرائیل برخوردار بود. اما یک تفسیر دیگر این است که بدون اسحاق رابین، اسرائیلی‌ها دوباره به اولویت‌های ایدئولوژیک خود بازگشتند.

در اوایل سال ۱۹۹۵ – پیش از ترور رابین – حدود نیمی از اسرائیلیها خود را راست‌گرا می‌دانستند، مقایسه با ۲۸ درصدی که خود را چپ و ۲۳ درصدی که خود را میانه‌ای می‌نامیدند، ارقامی که عمدتا با نظرسنجی‌های ۱۹۹۱ همخوانی داشت. در انتخابات ۱۹۹۶، با وجود آنکه نظرسنجی‌ها نشان می‌داد که پس از ترور رابین، جامعه اسراییل به شیمون پرز، جانشین رابین، گرایش دارد اما به نتانیاهو رأی دادند که رهبر یک پلتفرم پرطرفدار راست‌گرا و مخالف “فرآیند صلح” بود.

۱۶. اما در حالی که خشونت، اسرائیلی‌ها را بیشتر به راست افراطی متمایل کرده، نشانه‌هایی هم از دوران اسلو وجود دارد که شرایط آرام‌تر، گرایش ملایمی را به سمت چپ ایجاد کرد. به عنوان مثال، در طول دوره اول نتانیاهو در اواخر دهه ۱۹۹۰، هنگامی که عملیات استشهادی کاهش یافتند، نسبت یهودیان اسرائیلی که خود را چپ‌گرا می‌دانستند تا ۳۵ درصد افزایش یافت، در حالی که کسانی که خود را راست‌گرا می‌نامیدند به ۴۲ درصد کاهش یافتند.

بر اساس داده‌های آن نظرسنجی، این تفاوت هفت امتیازی، باریک‌ترین فاصله بین دو طرف در ۳۰ سال گذشته بود. سپس در سال ۱۹۹۹، باراک، که اکثر اسرائیلی‌ها او را در آن زمان چپ‌گرا می‌دانستند، با قول زنده کردن فرآیند صلح و پایان دادن به اشغال جنوب لبنان که در آن زمان ۱۷ سال طول کشیده بود، به مقام نخست وزیری رسید.

ادامه دارد…