آخرین آغوش؛ صحنه های پرتکرار این روزهای غزه

به گزارش نگاه نو، خبرنگاری که در حین تهیه گزارش با جسد بی جان همسر و فرزندانش مواجه می شود.. پزشکی که در محل کار خود با پیکر اعضای خانواده اش روبرو می شود.. کودکانی که هراسان و لرزان در میان شهدای تکه تکه شده به دنبال شناسایی خواهران و برادران خود هستند.. یافتن عزیزان و آخرین آغوش.. اینها سهم این روزهای ساکنان غزه از زندگی است.

لحظه های اضطراب، ترس و گریه کودکان غزه، بی پناهی و از دست دادن پدر و مادر و کانون گرم خانواده، اینها چیزهایی است که تصور آن و بودن در چنین فضایی حتی برای چند لحظه خواب را از چشمان انسانهای با وجدان آگاه و بیدار می رباید.

حدود ۳ هفته از جنگ غزه می گذرد، هر روز به طور میانگین ۴۰۰ کودک جان خود را از دست می دهند، نظام سلامت و درمان به دلیل فقدان سوخت و دارو کاملا فروپاشیده است. آب آشامیدنی و غذای کافی رو به اتمام است. نوشتن در این باره از راه دور هم مو را بر تن آدمی سیخ می کند چه برسد به بودن در چنین شرایط غیر انسانی و هولناک.

اما آنچه بیش از این دردآور است واکنش مقامات کشورهای غربی در حمایت همه جانبه از رژیم صهیونیستی و نیز نوع نگاه آدم هایی است (حتی در داخل ایران) که یا از سر بغض و کینه و یا ناآگاهی جنبش حماس را عامل جنایات اسرائیل و نسل کشی در غزه می دانند.

واکنش هایی که از سر ناآگاهی در قبال تحولات فلسطین در طول چند دهه گذشته است قابل تحمل است اما کسانی که آگاهانه چشم های خود را به روی این حجم از جنایات رژیم صهیونیستی می بندند، دل انسان را به درد می آورد.

درخصوص استانداردهای دوگانه کشورهای غربی درباره حقوق بشر در گذشته زیاد شنیده ایم اما جنگ کنونی غزه گویی بیش از هر زمان دیگری رسوا کننده غرب است، کشورهایی که همواره اعلام کرده اند حقوق بشر برای آنها خط قرمز است اما اکنون نه تنها سکوت نکرده اند بلکه حتی نقض تمامی قوانین جنگی را حق اسرائیل می دانند.

ممانعت از برپایی راهپیمایی حمایت از فلسطین در فرانسه که خود را شهره آزادی بیان معرفی کرده است، گوی سبقت ربودن رهبران غربی در سفر به تل آویو برای حمایت روحی، روانی، نظامی و مادی از مقامات رژیم صهیونیستی همگی دوگانه بودن مفاهیم حقوق بشر را عیان کرده است. در کشوری که توهین به مقدسات، آزادی بیان تلقی می شود اما تظاهرات علیه رژیم صهیونیستی ممنوع است.

مقاومت برای رهایی از زندان ۱۸ ساله غزه، خشونت و ترور قلمداد می شود اما استفاده از سلاح های فسفری، قطع آب و سوخت، بمباران بیمارستان و منازل مسکونی و زیرساخت های غیر نظامی جایز و دفاع از خود به شمار می رود.

جهانی که کشتن کودکان توجیه می شود، جایی برای زندگی نیست، جهانی که حقوق بشر در آن بستگی به له یا علیه غرب بودن دارد قطعا جهنمی بیش نیست. کسانی که در این شرایط بی تفاوت به کشتار زنان و کودکان هستند و یا با این جملات که حماس آغاز کننده جنگ بوده است و یا اسراییل را قربانی و یا محق نشان می دهند قطعا از دایره انسانیت خارج هستند.