رمزگشایی از بیانیه ضدایرانی «جی۷»

به گزارش نگاه نو، وزرای امور خارجه گروه هفت کشور بزرگ صنعتی موسوم به «جی-۷» شامل ژاپن، آمریکا، انگلیس، فرانسه، آلمان، کانادا، ایتالیا دیروز سه‌شنبه در شهر «کاروایزاوا» ژاپن دور هم جمع شدند تا به زعم خود درباره امور حاد جهانی گفت وگو و تصمیم‌گیری کنند؛ نشستی که روح حاکم بر آن، بحران اوکراین، تبعات آن برای اروپا و تدابیر ضدروسی بود.

آنها در کنار بحران اوکراین به مسائل دیگری همچون تنش میان آمریکا و هم‌پیمانان آن با چین بر سر جزیره تایوان، تنش میان کره شمالی و کره جنوبی در میانه ادامه رزمایش‌های مشترک آمریکا و کره جنوبی، وضعیت افغانستان و بحران‌های نظامی جاری در سودان و میانمار پرداختند.

طنز تلخ ماجرا اما نادیده‌انگاری بحران‌های ساخته دست غرب و بهره‌گیری از تاکتیک مقصرنمایی ایران در زمینه‌های مختلف بود که می‌توان این تاکتیک را از ابعاد گوناگون مورد واکاوی قرار داد.

یکی از این ابعاد به برنامه هسته‌ای ایران ارتباط می‌یافت و وزیران خارجه هفت کشور صنعتی در بیانیه پایانی این نشست، ضمن تاکید بر همکاری‌های بین‌المللی ایران به ویژه با آژانس، تصریح کردند که ایران «هرگز نباید به سلاح هسته‌ای دست یابد».

آنها در عمل نشان دادند که چشمان خود را بر بیش از ۲۰۰ کلاهک هسته‌ای رژیم صهیونیستی بسته‌اند؛ رژیمی که برخلاف ایران نه به عضویت «ان‌پی.تی» درآمده و نه به بازرسان آژانس اجازه بازدید از مراکز هسته‌ای خود را می‌دهد.

افزون بر آن، وزیر خارجه آمریکا نیز عضو همین گروه هفت است و این کشور بیش از پنج هزار و ۵۰۰ کلاهک اتمی در اختیار دارد که هر روز بر شمار آن افزوده می‌شود. فرانسه و انگلیس نیز که عضوی از این گروه‌اند، صدها کلاهک هسته‌ای در اختیار دارند.

اصرار جی۷ بر پایبندی ایران به تعهدات در حالی خروجی بیشتر نشست‌های آنهاست که هیچگاه به نقش آمریکای ترامپ در نابودی برجام، وعده‌های توخالی بایدن و سازوکارهای بی سرانجام اعضای اروپایی توافق همچون «اینستکس» اشاره‌ای نمی‌کنند.

این گروه در نشست آبان‌ماه پارسال نیز بخش‌هایی از بیانیه خود را به تکرار ادعاهای واهی علیه ایران اختصاص داد.

در آن بیانیه هم ادعا شده‌بود که اقدامات ایران “برای منطقه بی ثبات کننده است و تنش های بالا را تشدید می کند. بنابراین ما از ایران می‌خواهیم که حمایت خود از بازیگران خشونت‌آمیز دولتی و غیردولتی و گروه‌های نیابتی را متوقف کند و به طور کامل به تمام قطعنامه‌های مربوطه شورای امنیت سازمان ملل متحد (از جمله قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل متحد) پایبند باشد.”

در ارتباط با ادعای نقش ایران در بی‌ثباتی منطقه، ذکر همین نکته کافی است که آمریکا با اشغال افغانستان و عراق این کشورها را ناامن کرد و به بحرانی عمیق فرو برد. تحریک و مداخله‌گری در تنش تایوان و چین نیز حاکی از آن است که هیچ نقطه‌ای از جهان از گزند آمریکا و متحدان آن در امان نمانده‌است.

اما انگشت اتهام به سمت ایران به عنوان ناقض توافق و همچنین قطعنامه ۲۲۳۱ اوج بی‌انصافی است. این آمریکا و متحدان اروپایی بودند که برخلاف متن و روح آن، خواستار اجرای یکسویه تعهدات از سوی ایران بودند؛ مطالبات گزافی که با اقدامات کاهنده ایران با هدف متوازن‌سازی تعهدات انجام گرفت.

از دیگر نکات مهم بیانیه دیروز جی۷، متهم‌سازی ایران به دامن زدن به بحران اوکراین است و از تهران خواسته شده که «ارسال سلاح به روسیه را متوقف کند».

این در حالی است که مقامات جمهوری اسلامی از تریبون‌های مختلف همواره این ادعا را رد کرده و بر حل وفصل بحران اوکراین از طریق میز مذاکره تاکید کرده‌اند.

اعضای گروه هفت که دنباله‌روی آنها از سیاست‌های کاخ سفید بر کسی پوشیده نیست، چشمان خود را بر روی کمک‌های ۱۲۰ میلیارد دلاری مالی و تسلیحاتی آمریکا به اوکراین که بسترساز تشدید تنش می‌شود، بسته‌اند.

آنها با نگاهی ابزاری به بحران اوکراین، قصد فشار بر روسیه و شرکای راهبردی مسکو را دارند که همزمان با ایران، فشار بر چین با دامن زدن به بحران تایوان در این راستا قابل ارزیابی است.